Awifauna - Instytut Technologiczno-Przyrodniczy - Państwowy Instytut Badawczy

Mała kolonia na wyspie Stawu Falenckiego, lęgowa, mniej na innych stawach; wielkości bociana, popielatoszara, w okresie godowym ozdobne pióra na głowie i piersi, duży prosty dziób, w locie szyja zaginana na grzbiet, głos donośny, chrapliwy.

Często Staw Falencki (południowa strona wyspy), czasem Staw Puchalski i sporadycznie inne; mniejszy od gęsi, czarnobrązowy z metalicznym połyskiem, w czasie pływania głęboko zanurzony, dobrze nurkuje, później stojąc długo suszy rozpostarte skrzydła, w locie ma kształt krzyża.

Często tylko Staw Raszyński i Puchalski, lęgowy, największy nasz ptak wodny, biały (młodociane - brązowawoszare), czarna narośl u nasady pomarańczowego dzioba, w locie wydaje rytmiczny, śpiewny dźwięk, rzadko nosowo trąbi, broni gniazda sycząc i silnie uderzając skrzydłami.

Najczęściej Staw Falencki i pobliska łąka; lęgowa, przemieszcza się na Staw Spiski i Puchalski, srebrzystoszara z brązowym odcieniem, dziób pomarańczowy, nogi bladoczerwone, roślinożerna (pokarm zdobywa na ziemi), gęganie podobne do głosu gęsi domowej.

Wszystkie stawy (najliczniej Staw Puchalski); lęgowy, wielkości kaczki, w pierzeniu godowym na głowie dwa czuby z piór i rdzawoczerwone bokobrody, doskonale pływa i nurkuje, przepiękne tańce i zachowania godowe, młode pisklęta początkowo pływają na grzbietach rodziców.

Licznie Staw Puchalski; lęgowy, mniejszy od łyski, w upierzeniu godowym głowa i szyja czarna, za okiem o czerwonej tęczówce wachlarzyki z rdzawobrązowych piórek, dziób lekko wygięty w górę, boki ciała kasztanowatobrązowe.

Najliczniej gniazduje w kolonii na Stawie Puchalskim; liczna w okresie odłowów ryb, w okresie godowym głowa czekoladowobrązowa (w spoczynku biała z czarną plamką po bokach), ptak biały z szarym wierzchem, czarne końce skrzydeł, głos wysoki skrzeczący, przypominający ostry, nieprzyjemny śmiech.

Nieliczna, najczęściej Staw Puchalski, Raszyński i nr 13; wielkości kosa, w szacie godowej głowa i przód ciała czarne, dalej ciemnoszara, tylko podogonie białe, polując leci tuż nad wodą, zawisa w locie trzepoczącym i łowi zanurzając dziób.

Najpopularniejsza, najliczniej Staw Falencki; lęgowa, kaczor w upierzeniu godowym ma zielono połyskującą głowę, białą obróżkę na szyi, ciemnordzawą pierś, a na boku niebieskie lusterko, na czarnym kuprze cztery zawinięte ku górze pióra.

Najliczniej Staw Puchalski i Raszyński; lęgowa, średniej wielkości, samiec w okresie godowym czarny z białymi bokami i brzuchem, z tyłu głowy zwisają czarne ozdobne pióra, należy do kaczek nurkujących (grążyc).

Nieliczna (każdy staw z roślinnością szuwarową); lęgowa, wielkości kuropatwy, oliwkowobrunatna z białym podogoniem i białym pasem na boku ciała, czerwony dziób zakończony na żółto, na czole czerwona tarczka, pływający ptak wysoko wynurzony z wody, kiwa równolegle głową i ogonem.

Licznie Staw Puchalski i Raszyński; lęgowa, mniejsza od kaczki, cała czarna z białym dziobem i tarczką czołową, do lotu zrywa się po rozbiegu po powierzchni wody.

szuwary we wszystkich stawach; lęgowy (gniazdo w formie koszyczka zawiesza na kilku rosnących obok siebie trzcinach), wierzch brązowooliwkowy, podgardle białawe, spód żółtawooliwkowy, chwyta owady w gąszczu szuwarów poruszając się w nim bardzo sprawnie.

częsty śpiewak wśród zakrzaczeń wokół Stawu Raszyńskiego, Puchalskiego i Spiskiego (śpiewa w czasie lotu godowego); wyprowadza lęgi, mniejszy od wróbla, brązowooliwkowy, prążkowany, kuper jednobarwny, nad okiem jasna brew, spód białawy, lekko brązowe boki.

nieliczny, lęgowy, zakładający wiszące gniazda na końcu zwisających gałązek (kunsztownie utkany worek z włókien roślinnych z bocznym wejściem), rejon Stawu Spiskiego, Falenckiego i Puchalskiego, wielkości bogatki, wierzch głowy szarawy, na czole i przez oczy przechodzi czarny pas, grzbiet kasztanowordzawy.

częsty na stawach o obniżonym poziomie wody i przygotowywanych do odłowu ryb; żerujący w mule i kałużach poodłowowych, długonogi, z długim dziobem, wielkości gołębia, w szacie godowej głowa i przód ciała brązowordzawe, dziób u nasady pomarańczowy z ciemnym końcem.

gniazduje w trzcinach na Stawie Spiskim i Puchalskim, poluje często w rejonie stawu nr 8, opadając lotem ślizgowym nad trzciny i zataczając tuż nad nimi koła, wielkości myszołowa, dymorfizm płciowy – samica cała brunatna z jasną głową, u samca skrzydła brązowo-szaro-czarne, ogon szary.

występuje i gnieździ się w rejonie stawu nr 9; poluje obok na pastwisku często zawisając nad nim w powietrzu, nieduży sokół wielkości gołębia, samiec ma popielatą głowę i wierzch długiego ogona, skrzydła rdzawobrunatne, ostro zakończone, samica rdzawobrunatna.

teren przesadek, stawy w okresie odłowów ryb; wielkości gołębia, na głowie spiczasty czubek z piór, grzbiet brązowoczarny z metalicznym zielonkawym połyskiem, czarna tarcza na piersi, brzuch biały, podogonie rdzawe, efektowne loty godowe z furkotaniem, lęgowa.

podgatunek wrony, najczęściej w okolicy Stawów Parkowych i nr 9 oraz magazynów rybnych; wyprowadza lęgi; głowa, podgardle, pierś, skrzydła i ogon czarne; kark, grzbiet, brzuch i podogonie jasnoszare.

park i zadrzewienia obok Stawów Parkowych i nr 7, wielkości sroki, brązowordzawa, czarny wąs i białe podgardle, białe i niebieskie lusterko w czarne prążki, kuper i podogonie białe, czarny ogon, głos chrapliwy, wydaje przeróżne okrzyki często naśladując inne ptaki, lot powolny, niezgrabny.

lęgowy, w parku i zadrzewieniach koło stawu nr 7, nr 9 i wzdłuż tzw. Czarnej Drogi; samiec matowoczarny z pomarańczowożółtym dziobem, samica czarniawobrązowa z brązowym dziobem, melancholijna pieśń samca, przestraszony – przelatuje wydając ostry ostrzegawczy głos, po wylądowaniu stawia w górę swój długi ogon.

wiele miejsc, gniazduje przy cieku w pobliżu al. Hrabskiej, w parku, na drzewach przy stawie nr 7 i wzdłuż Czarnej Drogi; wielkości kosa, głowa i kuper szare, grzbiet kasztanowobrązowy, podgardle i pierś rdzawożółte, wydaje skrzypiące i kwiczące tony.

częsty wśród drzew grobli falenckiej, w parku i przy tzw.Czarnej Drodze; lęgowy, mniejszy i z krótszym ogonem niż kos, w okresie godowym żółty dziób, upierzenie czarne mieniące się zielono i fioletowo, wyraźnie perełkowane białymi czubkami piór, lot szybki, prostoliniowy, w czasie śpiewu potrząsa skrzydłami.

starodrzew grobli falenckiej, parku i Czarnej Drogi oraz innych miejsc; lęgowy, pstry, czarno-biało-czerwony, czoło jasne, czapeczka czarna, potylica czerwona (tylko u samca), czarna obroża sięga od potylicy do nasady dzioba i piersi, podogonie lśniąco czerwone, brzuch i plamy barkówek białe, lot falisty.

na skraju parku, drzewa wzdłuż tzw. Czarnej Drogi; wielkości wróbla, lęgowy, u samca czerwona czapeczka, u samicy biaława, grzbiet czarny, poprzecznie biało pręgowany, spód białawy czarno kreskowany.

rzadki (trudny do zaobserwowania), w parku i przy Czarnej Drodze; większy trochę od wróbla, smukły, upierzenie przypomina korę drzew, spód jasnobrązowy z delikatnym prążkowanym deseniem, pokarmu szuka na ziemi, postawa obronna: wyciąga i skręca w spiralę szyję, stroszy pióra na głowie.

dość częsty w parku i na starodrzewiu Czarnej Drogi (penetrując drzewa wspina się po pniu po linii spiralnej skąd przelatuje na sam dół drzewa sąsiedniego); barwy kory, grzbiet biało cętkowany, spód czysto biały z lekkim połyskiem, jasna brew nad okiem, spiczasty, zakrzywiony ku dołowi dziób, lęgowy.

przeważnie park i lasek koło stawu nr 7; dziuplak, lęgowy, w okresie godowym u samca cały wierzch czarny (czarnobrązowy), czoło, spód i plama skrzydłowa – biała; samica oliwkowobrunatna, zwinna i zwrotna w powietrzu, często zrywa się z punktu obserwacyjnego i w locie chwyta owady.

park, lasek przy stawie nr 7, grobla falencka i drzewa przy Czarnej Drodze; lęgowy, wielkości bogatki, u samca wierzch głowy i kark szaroniebieski, policzek, podgardle i pierś rdzawoczerwone, kuper oliwkowozielony, dwie białe przepaski skrzydłowe.

niezbyt liczny, gniazduje na terenie dawnych tarlisk i na grobli falenckiej, nieznacznie większy od wróbla, głowa i spód cytrynowożółte, grzbiet i skrzydła  żółtawobrązowe w ciemnobrązowe podłużne plamy, kuper rdzawy, białe obrzeżenie ogona (widoczne w locie), pokarmu szuka na ziemi.

liczna, przemieszczająca się po terenie rezerwatu; często w zgrupowaniach z innymi gatunkami, dziuplak, lęgowa, głowa czarna, lśniąca, białe policzki, grzbiet oliwkowozielony, spód żółty z podłużną, środkową czarną pręgą, zręczny w zdobywaniu pokarmu na gałązkach.

dość częsty na groblach ze starymi drzewami, lęgowy, nieco mniejszy od wróbla, kasztanowata czapeczka, policzki białe z czarną plamą, mały czarny śliniaczek, upierzenie brązowoszare, lata zwinniej od wróbla domowego, towarzyski, często kolonijny.

cały teren, przemieszcza się na przyległe grunty orne i użytki zielone, lęgowy, wielkości kury domowej z bardzo długim spiczastym ogonem, u samca wierzch głowy i szyja połyskujące ciemnozielono, czerwone korale wokół oczu, reszta upierzenia miedzianoczerwona z czarnym łuskowatym rysunkiem.

park i zarośla, głównie wzdłuż Czarnej Drogi; większy od wróbla, trudny do zaobserwowania, ubarwienie szarobrązowe z lekkim odcieniem rdzawym, na ogonie znamię, pieśń samca – płynne połączenie kilku różnych zwrotek zakończone suchym, ostrym terkotem (śpiewa często w nocy).